De nieuwste productsluitingen van Google: voor- en nadelen van intrapreneurship

De benadering van Google bij productontwikkeling is er altijd een geweest van verkenning en berekende risico’s. De technologiegigant heeft transformatieve producten geproduceerd zoals Android en Google Chrome, die vrijwel alomtegenwoordig zijn in hun respectievelijke markten door intrapreneurship te omarmen.

Intrapreneurship stelt leiders in staat innovatie vanuit hun organisatie te stimuleren door de ondernemerszin van hun werknemers te benutten. Zie het als een interne speeltuin voor creativiteit. Gmail van Google is een uitstekend voorbeeld van hoe kleine ideeën binnen grote bedrijven kunnen worden omgezet in game-changers. Maar deze innovatiecultuur gaat vaak gepaard met een kerkhof van stopgezette projecten.

Het einde van Google Podcasts en Jamboard

De nieuwste slachtoffers van deze strategie – Google Podcasts en Google Jamboard – wijzen op een grotere trend binnen het bedrijf om zijn aanbod te consolideren en te focussen. De functies van Google Podcasts worden geïntegreerd in YouTube Music, wat een strategische spil markeert om podcasting af te stemmen op een meer gevestigd en populair platform.

De groeiende focus van YouTube Music op podcasts onderstreept het toenemende belang van gesproken audiocontent, waardoor de werelden van muziek en podcasts samenkomen in een uniforme audio-ervaring.

De stopzetting van Google Jamboard, een 55-inch digitaal whiteboard ontworpen voor onderwijs- en werkomgevingen, roept vragen op over de inzet van Google voor nichehardwareprojecten.

Het gaat niet alleen om het beperken van verliezen; deze beslissingen weerspiegelen vaak het veranderende inzicht van Google in gebruikersgedrag en markttrends. Door het abrupte einde van de diensten zijn sommige bedrijven en individuele gebruikers echter gaan twijfelen aan de levensvatbaarheid op de lange termijn van het adopteren van de nieuwere initiatieven van Google.

Nu de Google Graveyard in zijn 25-jarige geschiedenis snel de 300 mislukte of stopgezette projecten nadert, beginnen velen zich af te vragen of de techgigant verbintenisproblemen heeft. Laten we terugkijken door de roze bril van nostalgie en proberen te achterhalen waarom Google zoveel van zijn software- en hardwareprojecten heeft opgegeven.

Hoe inbreuken op de beveiliging en een lage betrokkenheid Google+ tot zinken brachten

Google+ betrad in 2011 de scène van de sociale media en beloofde het volgende grote ding op het gebied van sociale netwerken te worden. Ondanks de geïntegreerde functies en mogelijkheden die het koppelen aan andere Google-services, is het sociale-mediaplatform nooit van de grond gekomen. Het werd gebundeld met populaire Google-services zoals YouTube en Google Drive. Ook introduceerde het innovatieve functies zoals ‘Kringen’ voor het sorteren van contacten en ‘Hangouts’ voor videochats. Toch had Google+ moeite om gebruikers van reeds bestaande platforms zoals Facebook te verwijderen.

Ondanks dat het werd geprezen als het nieuwe Facebook, bleef de betrokkenheid laag, en veel mensen die via hun Gmail- of YouTube-account een Google+-account hadden, wisten niet eens dat ze er een hadden of gebruikten het niet actief. Velen vergeleken het met een sportschool waar iedereen lid was, maar niemand bezocht.

Om het nog erger te maken, kreeg Google+ te maken met een grote tegenslag toen het in 2018 te maken kreeg met aanzienlijke datalekken. Gebruikersinformatie werd hierbij openbaar. Terwijl Google “laag gebruik” en de “uitdagingen van het in stand houden van een succesvol product” noemde als redenen om Google+ te sluiten, versnelden deze beveiligingsfouten de ondergang ervan. De eerste inbreuk leidde tot een versneld plan om het platform tegen april 2019 te sluiten.

Helaas dient Google+ als een casestudy van hoe zelfs een technologiegigant als Google er niet in kan slagen sociale betrokkenheid te creëren wanneer hij het opneemt tegen gevestigde concurrenten, en hoe beveiligingsproblemen de ondergang van een toch al worstelende dienst kunnen bespoedigen.

5 miljard downloads, maar toch vergeten: de paradox van Google Hangouts

Google Hangouts beleefde een achtbaanrit, begon sterk maar verdween uiteindelijk. Het werd gelanceerd in 2011 en werd al snel de eerste keuze voor gebruikers vanwege het eenvoudige ontwerp en meerdere functies zoals tekst-, spraak- en videochats. Met 5 miljard downloads leek het een hit. Maar de dingen veranderden in 2016 toen Google Allo uitbracht, een nieuwe en mooiere chat-app met ingebouwde Google Assistent.

In de loop van de volgende vijf jaar heeft Google nog vier apps uitgerold ter vervanging van Hangouts, en deze uiteindelijk in 2022 samengevoegd met Google Chat.

De ondergang van Hangouts is terug te voeren op verschillende problemen. Een belangrijke factor was de neiging van Google om spannende lanceringen na te jagen in plaats van vast te houden aan bestaande producten en deze te verbeteren. Dit leidde ertoe dat Hangouts buitenspel werd gezet en uiteindelijk werd uitgefaseerd, waarmee de op-en-neer-reis in de reeks sociale tools van de technologiegigant werd afgesloten.

Zijn tijd vooruit: de onvervulde belofte van Google Glass

De komst van Google Glass in 2013 maakte de technologiegemeenschap meteen enthousiast met de belofte om augmented reality een onderdeel van het dagelijks leven te maken. Nog voordat het publiekelijk verkrijgbaar was, noemde TIME Magazine het een van de beste uitvindingen van 2012, wat de hype rond de release nog verder aanwakkerde.

Het modetijdschrift Vogue wijdde zelfs een spread van twaalf pagina’s aan Google Glass, wat aangeeft dat het apparaat op meerdere niveaus tot de publieke verbeelding had gesproken. Ondanks de aanvankelijke ophef raakte Google Glass al snel verwikkeld in controverses, variërend van privacykwesties tot het prijskaartje van $ 1.500. Deze problemen werden nog verergerd door ongelukkige incidenten, zoals het aanhouden van gebruikers omdat ze een bril droegen tijdens het rijden, of gearresteerd worden omdat ze het apparaat in bioscopen gebruikten. Gebruikers kregen het etiket ‘Glassholes’.

Afgezien van de PR-nachtmerrie maakten de beperkingen van het apparaat en de slechte batterijduur het onpraktisch voor dagelijks gebruik. Google Glass veranderde snel van een symbool van technologische innovatie in een waarschuwend verhaal. In 2015 kondigde Google aan dat het niet langer een consumentenversie zou aanbieden, waardoor het apparaat zou worden gedegradeerd naar bedrijfsapplicaties.

Hoewel het apparaat toepassingen bleef vinden binnen gespecialiseerde industriële of medische omgevingen, werd het niet de consumentenhit waar Google op had gehoopt. Toch is het belangrijk op te merken dat Google’s vroege uitstapje naar draagbare augmented reality-technologie de weg heeft vrijgemaakt voor andere bedrijven om soortgelijke ondernemingen te verkennen. Nu, met een meer accepterende publieke houding ten opzichte van slimme brillen, zou je kunnen stellen dat Google Glass zijn tijd vooruit was en lessen bood in de uitdagingen en kansen van draagbare technologie.

Misschien zal de komende uitgave van de Apple Vision Pro, die $3.499 gaat kosten, eindelijk bevestigen of Google zijn tijd vooruit was of dat de geschiedenis zich gaat herhalen.

Waarom Google Play Music Spotify niet kon overtreffen

Het uitstapje van Google naar de wereld van muziekstreaming begon veelbelovend met Google Play Music, een service die terrein won vanwege de unieke functie waarmee gebruikers hun bestaande muziekbibliotheken kunnen uploaden. Dit was een gratis alternatief voor op abonnementen gebaseerde modellen; gebruikers konden zelfs een tijdje nummers zoals ze dat deden op iTunes kopen.

De ambities van Google stopten daar echter niet; ze wilden rechtstreeks concurreren met Spotify en Apple Music. Om dit te realiseren heeft Google in 2020 Google Play Music omgedoopt tot YouTube Music, waarbij verschillende vermeende voordelen werden aangeprezen, zoals toegang tot remixen, covers en live versies van nummers, samen met AI-gestuurde gepersonaliseerde aanbevelingen.

Ondanks deze functies kon YouTube Music Spotify of Apple Music niet overtreffen wat betreft het vastleggen van gebruikersbetrokkenheid en loyaliteit. Ondertussen ondergingen de andere Play-apps van Google ook een soortgelijk lot: Play Movies & TV veranderde in 2021 in Google TV en zal volgende maand eindelijk uit zijn lijden worden verlost. Opnieuw illustreert deze reeks verschuivingen en sluitingen de uitdaging van Google om markten te penetreren waar ondanks zijn innovatieve pogingen al sterke gevestigde spelers bestaan.

De achilleshiel van cloudgaming: de latentie-uitdagingen van Stadia

De reis van Stadia vanaf het gedurfde begin tot aan de ongelukkige ondergang in 2023 presenteert een overtuigende case study over de gevaren en complexiteiten van technologische ontwrichting in de fel concurrerende game-industrie. Oppervlakkig gezien was de aanpak van Google verfrissend nieuw: profiteren van cloud computing om de toegang tot games te democratiseren, hardware-afhankelijkheden te minimaliseren en de instapkosten voor consumenten te verlagen.

Ze hadden een toekomst voor ogen waarin blockbuster-games net zo snel konden worden gestreamd als Netflix-shows, waarvoor niets meer nodig was dan een solide internetverbinding. Hun partnerschappen met industriële giganten als Ubisoft en Rockstar Games waren een teken van een sterke eerste poging om marktaandeel en consumentenvertrouwen te winnen.

Toch werd de onderneming geplaagd door een litanie van uitdagingen. De belangrijkste daarvan was de behoefte aan robuust, snel internet – een voorwaarde die een aanzienlijke toegankelijkheidsbarrière bleek te vormen voor een aanzienlijk deel van de potentiële gebruikers. Alleen al in de Verenigde Staten ontberen naar schatting 42 miljoen mensen de vereiste internetinfrastructuur. Bovendien werd de waardepropositie van Stadia ondermijnd door een matige portfolio van exclusieve content en het inherente risico van consumenten bij het investeren in cloudgebaseerde titels. Om het probleem nog te verergeren, werd de inconsistentie van de prestaties van het platform de achilleshiel; Problemen met latentie en betrouwbaarheid in de echte wereld verraden maar al te vaak de theoretische belofte van probleemloos gamen.

De uiteindelijke beslissing van Google om eind vorig jaar jaar de stekker uit Stadia te trekken is een ontnuchterende herinnering aan hoe zelfs de meest visionaire technische oplossingen kunnen wankelen als ze de huidige gereedheid van de consument, de marktomstandigheden of de infrastructurele realiteit niet goed op elkaar afstemmen. De genadige omgang van Google met de zonsondergang van het platform – het aanbieden van volledige terugbetalingen aan zijn gebruikersbestand – duidt echter op een niveau van klantgerichte verantwoordelijkheid dat, hoewel het de Stadia-onderneming zelf niet redt, de reputatieschade kan verzachten en belangrijke lessen kan opleveren voor toekomstige technologische innovaties.

Conclusie

De innovatiebenadering van Google is als een snelle brainstormsessie: lanceer meerdere ideeën en kijk welke terrein winnen. Deze strategie belichaamt behendigheid, maar is niet zonder nadelen. Velen beginnen de toewijding van het bedrijf aan productontwikkeling op de lange termijn in twijfel te trekken nadat ze zijn verbrand door te investeren in de lange lijst van verlaten platforms van Google.

Het valt niet te ontkennen dat we zelden aan Google denken als we naar muziek luisteren, van podcasts genieten, games spelen of online met vrienden chatten. Hoewel de technologiegigant bekend staat om het lanceren van producten die hun tijd ver vooruit zijn, heeft het moeite om gebieden waar mensen al actief betrokken zijn aanzienlijk te beïnvloeden.

De recente bekisting van producten als Google Glass, Stadia en Hangouts noopt tot een kritische blik op de innovatiecultuur van de technologiegigant. Het is een complex verhaal van zowel triomf als voorzichtigheid. De bereidheid van Google om risico’s te nemen zit in het DNA van Google: een cultuur van intrapreneurship die ontwrichtende technologieën voortbrengt. Maar hierin schuilt de paradox: de sensatie van de geboorte van het ‘next big thing’ kan soms de due diligence overschaduwen die nodig is om het duurzaam te maken en gebruikers loyaal te houden.

Kan een bedrijf dus te baanbrekend zijn vanwege zijn geluid? De stopzetting van Google-producten dient als leerlaboratorium voor het bedrijf en het hele technologielandschap. Ze onthullen het koord tussen marktbereidheid, duurzame ontwikkeling en gebruikersbetrokkenheid. Deze productsluitingen moeten niet alleen als misstappen worden gezien, maar als mijlpalen op de innovatiereis van Google: een reis vol ontdekkingen en geleerde lessen.

Uiteindelijk is dit doorlopende verhaal een essentiële case study voor iedereen die betrokken is bij de toekomst van technologie. Het benadrukt de noodzaak om ongebreidelde innovatie in evenwicht te brengen met de even cruciale taak van productbeheer op de lange termijn – een dilemma dat de contouren van de technologie-industrie de komende jaren zal bepalen.