Communicatieprotocol

Wat betekent communicatieprotocol?

Communicatieprotocollen zijn formele beschrijvingen van digitale berichtformaten en regels. Ze zijn nodig om berichten uit te wisselen in of tussen computersystemen. In telecommunicatiesystemen en andere systemen zijn deze protocollen van essentieel belang, aangezien ze zorgen voor consistentie en universaliteit bij het verzenden en ontvangen van berichten.

Communicatieprotocollen behandelen onderwerpen als authenticatie, foutdetectie en -correctie, en signalering. Daarnaast beschrijven ze de syntaxis, semantiek en synchronisatie van zowel analoge als digitale communicatie.

Communicatieprotocollen zitten verweven in zowel hardware als software. Er zijn duizenden protocollen die in allerlei vormen worden ingezet voor zowel analoge als digitale communicatie. Ze zijn onmisbaar in computernetwerken.

Techopedia legt communicatieprotocol uit

Voordat een succesvolle overdracht kan plaatsvinden, moeten netwerkcommunicatieapparaten het eens zijn over veel fysieke aspecten van de gegevens die moeten worden uitgewisseld. Regels die de gegevensoverdracht definiëren, noemen we een “protocol“.

Bij het definiëren van een protocol komen verschillende eigenschappen van een transmissie aan bod. Denk hierbij aan:

• Pakketgrootte
• Overdrachtssnelheid
• Typen foutcorrectie
• Handshaking en synchronisatietechnieken
• Adress mapping
• Achknowledgement processes
• Flow control
• Packet sequence controls
• Routing
• Adress formatting

Populaire protocollen zijn onder andere: File Transfer Protocol (FTP), TCP/IP, User Datagram Protocol (UDP), Hypertext Transfer Protocol (HTTP), Post Office Protocol (POP3), Internet Message Access Protocol (IMAP), Simple Mail Transfer Protocol (SMTP).

Meer over communicatieprotocollen

In een grotendeels ongereguleerde digitale omgeving stellen communicatieprotocollen de regels vast.

Op het internet bijvoorbeeld, zorgen communicatieprotocollen die zijn ontwikkeld door groepen zoals het World Wide Web Consortium (W3C) en de Internet Engineering Task Force (IETF) ervoor dat er een universele werking is. Hierdoor worden verschillende vormen van aansprakelijkheid en kwetsbaarheden in deze technologieën beperkt.

Een goed voorbeeld zijn authenticatieprotocollen. Deze protocollen werken tegen zaken als DDoS-aanvallen (Distributed Denial of Service) en andere veelgebruikte methoden waarmee rondzwervende hackers grote netwerken kunnen platleggen of netwerkverkeer kunnen compromitteren of verwarren.

Wanneer HTTP overschakelt naar HTTPS, of het wijdverspreide gebruik van SSL-certificaten de norm wordt, is dit de bedoeling van degenen die dit soort communicatieprotocollen opstellen. De protocollen werken inherent aan het beveiligen van systemen tegen verschillende vormen van misbruik en dat vormt een groot deel van hun waarde.

Andere communicatieprotocollen regelen het gebruik van gegevenspakketten in globale netwerktrajecten, die soms lijken op deeltjesfysica. Het is niet als een open kraan waar je gewoon een vrije stroom van informatie hebt die van het ene punt naar het andere stroomt.

Tussen zender en ontvanger bestaat het bericht uit granulaire, discrete eenheden, waarbij elk individueel gegevenspakket zijn eigen header, kerninformatie en routeringstraject heeft. Dit alles moet op gedetailleerde manieren gesynchroniseerd en gechoreografeerd worden, en dat is waar communicatieprotocollen zo’n krachtig bereik en zo’n belangrijke rol hebben.

Bovendien zijn de gebruikte communicatieprotocollen afhankelijk van de onderliggende technologie zelf. Dus als de technologie zich ontwikkelt, evolueren ook de protocollen. Daarom zie je internetprotocollen evolueren in opeenvolgende versies van zichzelf, en daarom zullen we waarschijnlijk veel verschillende communicatieprotocollen zien in de voortschrijdende netwerken van morgen.

De toekomst van het internet belooft de vraag naar nieuwe, evoluerende communicatieprotocollen aan te wakkeren naarmate steeds meer apparaten worden aangesloten op een wereldwijd netwerk.