Token Lockup

Wat is een token lockup?

Een token lockup (of vestigingsperiode) is een specifieke tijdsperiode waarin cryptocurrency tokens niet kunnen worden verhandeld of overgedragen.

Gedurende deze lockup-periode mogen houders van dergelijke tokens, verkregen via airdrops, pre-sales of na een initial coin offering (ICO), hun tokens niet op de open markt verkopen.

Vaak worden token lockups afgedwongen met behulp van escrows of slimme contracten, dat zijn stukjes code die zelfstandig opdrachten kunnen uitvoeren.

Deze lockups dienen als een preventieve strategie om te voorkomen dat tokens kort na hun lancering massaal worden verkocht. Deze maatregel is genomen omdat veel investeerders de neiging hebben om hun tokens snel te verkopen zodra ze deze verwerven.

In het geval van zo’n massale verkoop kan de tokenprijs sterk dalen door het overaanbod en de minimale vraag. Daarom voorkomt een token lockup dat dit gebeurt en biedt het vertrouwen aan de tokenhouders.

Bovendien stimuleert het zowel de oprichters van het project als de deelnemers om zich te richten op het langetermijnsucces van het project.

Met een token lockup kan een blockchainprotocol een solide basis voor de token creëren voordat deze op de markt wordt geïntroduceerd. Op deze manier kunnen ze de potentiële volatiliteit van de digitale activa op de lange termijn verminderen.

Overigens worden tokens die zijn vergrendeld tijdens de lockup-periode vaak niet beschouwd als onderdeel van de circulerende voorraad van een activum, wat betekent dat ze vaak worden uitgesloten van technische analyses die worden uitgevoerd door activumhandelaren.

Structuren van token lockups

Vanwege de groeiende gevallen van “rug pulls” en oplichting, verwachten investeerders doorgaans dat crypto-projecten vestingperiodes instellen voor hun digitale munten. Dit geeft investeerders het vertrouwen dat de oprichters van het project de financiële middelen niet plotseling zullen wegnemen.

Laten we hieronder enkele van de populaire strategieën bekijken die door blockchainprotocollen worden toegepast voor tokenvesting:

• Tijdgebonden wachtperiode: Dit is de populairste structuur die wordt omarmd door blockchainprojecten. Het beperkt de handel of overdracht van activa voor een bepaalde tijd, die kan variëren van zes maanden tot een jaar, twee jaar of zelfs langer. Deze aanpak dient het dubbele doel van het bevestigen van de oprechte toewijding van deelnemers en het garanderen van de verantwoordelijkheid van de oprichter van het project. Het moedigt dus langetermijninvesteringen in het protocol aan in plaats van te profiteren van tokenverkoop.
• Mijlpaal-gebaseerde lockups: Tokens worden vaak beveiligd totdat bepaalde mijlpalen in de roadmap van het project zijn bereikt. Een project kan bijvoorbeeld zijn tokens vergrendelen tot de lancering van het mainnet, als het aantal gebruikers een bepaald aantal bereikt of als het een functie lanceert. Dit trekt vaak steun aan voor het project om de vooraf gestelde doelen te bereiken.
• Trapsgewijze vestingperiode: Bij deze vestingstructuur worden tokens vrijgegeven volgens vooraf bepaalde fases over een bepaalde periode. Een project kan bijvoorbeeld 10% van zijn tokens vrijgeven op de markt nadat de presale is voltooid en de resterende 90% verdelen over vijf jaar. Dit zorgt er vaak voor dat de markt niet wordt overspoeld met de tokens, maar dat investeerders genoeg liquiditeit hebben om transacties uit te voeren. Onbedoeld verkleint het de kans op een prijsdip.
• Prestatie-gebaseerde lock-up: Op prestaties gebaseerde vestingstructuren zijn vergelijkbaar met hun mijlpaaltegenhanger. Tokens worden alleen vrijgegeven als het bedrijf de vooraf ingestelde prestatiecijfers haalt. Dit kan een bepaald niveau van winstgevendheid zijn of belangrijke partnerschappen met andere blockchainprotocollen in hetzelfde interessegebied.

Bij het bepalen van de meest geschikte wachtperiode bestaat er geen one-size-fits-all oplossing in deze context. Projectoprichters moeten hun specifieke aanbod afwegen tegen de doelen en doelstellingen van hun protocol. Dit zal hen helpen bij het kiezen van de token lockup-structuur die langetermijninvesteerdersvertrouwen biedt en het risico van aanzienlijke prijsdalingen op de markt beperkt.

Techopedia legt het proces van token lockup uit

Het ontwikkelen van een mechanisme voor token lockup is een vrij complex proces dat diepgaande kennis van blockchainontwikkeling vereist. Wat echter gemeenschappelijk is voor alle structuren, is de rol die smart contracts spelen.

Een smart contract bevat verschillende voorstellen en overeenkomsten die pas worden uitgevoerd wanneer alle voorwaarden zijn vervuld. Zodra dit het geval is, voert het contract de overeenkomst autonoom uit.

Om een token lockup te implementeren, wordt het smart contract vaak zo geprogrammeerd dat overdracht en verhandeling van tokens niet mogelijk zijn totdat aan vooraf ingestelde tijdframes of bepaalde voorwaarden (mijlpalen of prestaties) is voldaan.

Dit wordt mogelijk gemaakt door een vergrendelingsmechanisme in te bouwen in het smart contract via hard coding. Hard coding is een proces waarbij geschreven code niet kan worden gewijzigd of herschreven nadat deze is geïmplementeerd.

Zodra dit vergrendelingsmechanisme actief is, wordt het uitermate moeilijk om aanpassingen aan de werking ervan door te voeren.

Bijvoorbeeld, tijdens een ICO of crypto-presale worden tokens vaak naar de wallet van een investeerder gestuurd wanneer ze deze claimen. Als er echter een token lockup-mechanisme van kracht is, voorkomt dit dat deze tokens de wallet verlaten totdat aan de gespecificeerde lockup-voorwaarden of -duur is voldaan.

Voordelen van token lockups

Naast het afschrikken van massale verkopen van activa, bieden token lockups nog andere voordelen:

• Verhoogt het vertrouwen: Token lockups geven investeerders vaak het signaal dat het team van een project volledig gefocust is op succes op lange termijn en niet uit is op onmiddellijke winst. Dit kan het niveau van vertrouwen tussen zowel de investeerder als het ontwikkelingsteam aanzienlijk verhogen.
• Meer controle: Token lockups zijn als regendruppels en bieden controle over de vrijgave van de activa van het project. In plaats van alle activa in één keer vrij te geven en de prijs te zien kelderen door een toename in het circulerende aanbod, kunnen oprichters net genoeg liquiditeit bieden voor traders en toch de prijs van de activa ondersteunen.
• Ontmoedigt arbitragehandel: Bij arbitragehandel wordt een activum binnen een zeer korte periode gekocht en verkocht. Dit leidt vaak tot kortzichtige handel en duidt op een gebrek aan vertrouwen in de langetermijnprestaties van het project. Token lockups kunnen arbitragehandelaars ervan weerhouden om de activa die ze tijdens de presale of ICO verwerven, te dumpen. In plaats daarvan trekt het meer langetermijninvesteerders aan die na verloop van tijd waarschijnlijk rendement zullen krijgen.
• Vermindert de volatiliteit van activa: Door tokens vrij te geven op vooraf ingestelde periodes, zorgt het ervoor dat de prijs van de activa stabiel is, waardoor de kans op volatiliteit door massale sell-offs afneemt.

Risico’s van geen token lockup

Bij het ontbreken van een lock-up mechanisme voor de lancering van een project kunnen investeerders te maken krijgen met een paar bijbehorende risico’s:

• Verhoogde kans op fraude: Zonder een vergrendelingsmechanisme kan het projectteam gemakkelijk de projecttokens op de markt dumpen en het geld van vroege investeerders wegsluizen. Het nadeel is dat houders achterblijven met waardeloze munten zonder intrinsieke waarde.
• Kortetermijndenken: Met nul beperkingen op de verkoop van token, zullen beleggers in de verleiding komen om hun activa te verkopen om winst op korte termijn na te streven. Dit toont een gebrek aan vertrouwen en steun voor het nieuwe protocol.
• Verhoogde volatiliteit: Dit is de heilige graal van een zero-token lockup systeem. Als een token onmiddellijk verhandelbaar wordt na een ICO, zal er meer aanbod dan vraag zijn, waardoor de prijs van de activa keldert. Het is vaak de voorbode van de dood van zo’n project, omdat ze geen goed ondersteuningssysteem voor de tokens kunnen opbouwen.

Blockchain en token lockup

De blockchain, ook wel bekend als gedistribueerde grootboektechnologie (DLT), vormt het fundament van dit token lockup-systeem. Dit komt door zijn veilige en onveranderlijke karakter. Onveranderlijk betekent dat gegevens die zijn vastgelegd in blockchain-protocollen niet kunnen worden gewijzigd nadat ze aan een blok zijn toegevoegd. Dit maakt blockchain een geschikte keuze voor het implementeren van token lockups.

Bovendien is de blockchaintechnologie transparant, wat betekent dat iedereen de transacties die erop worden uitgevoerd kan bekijken. Dit systeem stelt projecten in staat om alle transacties gemakkelijk te verifiëren en hun tokens veilig op te slaan in bewaring. Zodra aan de vooraf ingestelde voorwaarden is voldaan, begint het onderliggende slimme contract automatisch met de uitvoering ervan.

Conclusie

Token lockup wordt breed toegepast in de wereld van cryptocurrencies en is inmiddels een gangbare praktijk bij de meeste nieuwe blockchainprotocollen.

Het belangrijkste doel is om het risico van prijsvolatiliteit te beperken en het project te positioneren voor succes op de lange termijn. Dit leidt vaak tot een groter vertrouwen tussen investeerders en het ontwikkelingsteam.

Toch moeten projectteams zorgvuldig de meest geschikte structuur voor token lockup kiezen die past bij hun specifieke doelen en doelstellingen.